Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tekst jednolity: Dz. U. 2011 r. Nr 277 poz. 1634 z późn. zm.) lekarz ma obowiązek wykonywać zawód, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą starannością. Przy wykonywaniu zawodu lekarza niezbędne jest zatem stałe kształcenie się w wiedzy medycznej oraz obowiązek orientowania się w aktualnym stanie wiedzy medycznej. Wysoka staranność jest uzasadniona ze względu na przedmiot działania lekarza (szpitala), którym jest zazwyczaj zdrowie lub życie ludzkie, a także na charakter konsekwencji ewentualnych nieprawidłowości w takim działaniu, które mogą być poważne, a często nieodwracalne.
Odstępstwo od wskazań aktualnej wiedzy medycznej, dostępnych metod i środków zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób w danych okolicznościach stanowić będzie winę lekarza. Działanie lekarza może mieć charakter subiektywnie zawiniony, jeżeli postępowanie konkretnego lekarza jest sprzeczne z tym, jak w identycznych okolicznościach zachowałby się wzorcowy dobry lekarz, bądź może polegać na niezręczności czy nieuwadze lekarza, jak również stanowić zwykłe zapomnienie czy przeoczenie
Postać i stopień winy nie mają większego znaczenia z punktu widzenia odpowiedzialności odszkodowawczej. W orzecznictwie i literaturze dominuje pogląd, zgodnie z którym lekarz ponosi odpowiedzialność za każdą winę cywilną, nawet najlżejszą. W przypadku niewłaściwego rozpoznania oraz wyboru sposobu leczenia, można zatem przypisać lekarzowi winę, która będzie skutkowała jego odpowiedzialnością odszkodowawczą wynikającą z przepisów kodeksu cywilnego.
