Jakie dowody są kluczowe w sprawie kredytu walutowego?

W sporach o umowy kredytu CHF sąd nie patrzy wyłącznie na sam tekst kontraktu. Liczą się także okoliczności zawarcia umowy, sposób przedstawienia ryzyka walutowego, realność negocjacji i to, czy bank mógł jednostronnie kształtować kurs i koszty kredytu. To właśnie te elementy – udowodnione dokumentami i zeznaniami – najczęściej przesądzają o nieważności umowy i wyniku sporu.

Kluczowe orzeczenia umacniają tę perspektywę. TSUE w sprawie C-260/18 (Dziubak) potwierdził, że nieuczciwe warunki dotyczące różnic kursowych nie mogą być „naprawiane” przepisami ogólnymi, co otwiera drogę do unieważnienia umowy frankowej w razie stwierdzenia klauzul abuzywnych. Z kolei TSUE w sprawie C-520/21 uznał, że bank nie ma prawa do „wynagrodzenia za korzystanie z kapitału” po stwierdzeniu nieważności umowy, co bezpośrednio wpływa na kalkulację roszczeń i strategię dowodową po stronie konsumenta

Równie istotna jest praktyka krajowa: Sąd Najwyższy 25.04.2024 r. (III CZP 25/22) rozstrzygnął kluczowe zagadnienia wokół kredytów „frankowych”, wzmacniając jednolitość linii orzeczniczej – co wprost przekłada się na to, jakie dowody są potrzebne i jak je przedstawiać.

Po stronie instytucji publicznych mamy też UOKiK, który prowadzi i objaśnia zasady dotyczące klauzul niedozwolonych – przydatne przy wstępnej ocenie zapisów umowy. A jeśli bank proponuje ugodę, ramy mediacji przy KNF i publikowane przez UKNF dane o marży ponad średnią wartość WIBOR® wskazują, jakie elementy powinny znaleźć się w rzetelnej propozycji – to również materiał dowodowy, który warto gromadzić (korespondencja, kalkulacje, porównania).

W praktyce dobra sprawa to dobrze udokumentowana sprawa. Zanim powstanie pozew frankowy, trzeba mieć: umowę kredytową z aneksami, historię spłaty, zaświadczenia z banku, korespondencję i materiał potwierdzający brak transparentności lub negocjacji. W kolejnych częściach pokażę, jakie konkretnie dowody są najczęściej rozstrzygające i jak je szybko skompletować, by zwiększyć szanse na wygranie sprawy frankowej i pełne wykorzystanie skutków nieważności umowy.

Dokumenty, które stanowią podstawę każdej sprawy frankowej

Każda sprawa o unieważnienie umowy kredytu frankowego zaczyna się od dokumentów. To właśnie one stanowią fundament, na którym sąd ocenia, czy umowa kredytu CHF została zawarta zgodnie z prawem i czy zawierała klauzule abuzywne. Im lepiej przygotowana dokumentacja, tym większe szanse na szybkie i korzystne rozstrzygnięcie.

W praktyce profesjonalna kancelaria frankowa zawsze zaczyna od analizy kompletu materiałów, które pozwalają odtworzyć pełną historię kredytu – od dnia podpisania umowy aż po jej spłatę. Oto najważniejsze z nich:

1. Umowa kredytu frankowego wraz z aneksami

To najważniejszy dokument w całym postępowaniu. Sąd analizuje nie tylko główną treść umowy, ale również załączniki, tabele kursowe i aneksy, które mogły zmieniać warunki kredytu. Warto zwrócić uwagę, czy w umowie:

• bank zastrzegł sobie prawo do jednostronnego ustalania kursu waluty,
• brak jest szczegółowych informacji o ryzyku walutowym,
• sposób przeliczania rat nie został jasno określony.

Takie zapisy wielokrotnie uznawano przez sądy za klauzule niedozwolone, co prowadziło do nieważności umowy kredytu (por. wyrok TSUE C-260/18 – Dziubak, komunikat prasowy TSUE nr 129/19).

2. Zaświadczenie o wysokości wypłaconego kredytu i saldzie zadłużenia

To oficjalne potwierdzenie, ile pieniędzy faktycznie wypłacił bank oraz jakie saldo kredytu pozostaje do spłaty według jego danych. Zaświadczenie można uzyskać na wniosek kredytobiorcy – bank ma obowiązek wydać je w ciągu 30 dni, zgodnie z art. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowego. Dokument ten jest kluczowy do ustalenia wartości roszczenia w pozwie przeciwko bankowi.

3. Historia spłaty kredytu i harmonogramy spłat

To dowody potwierdzające, ile kredytobiorca faktycznie zapłacił bankowi. Historia spłaty jest niezbędna do obliczenia nadpłaconych kwot – często sięgających od 100 000 do nawet 300 000 zł, zależnie od okresu spłaty. Harmonogramy spłat pokazują też, w jaki sposób bank naliczał raty i kursy wymiany CHF, co pozwala sądowi ocenić, czy przeliczenia były przejrzyste i zgodne z zasadą równości stron.

4. Korespondencja z bankiem

Wszelka komunikacja – pisemna lub mailowa – może mieć znaczenie dowodowe:

• pisma o zmianie oprocentowania lub tabel kursowych,
• propozycje ugód frankowych,
• odpowiedzi na reklamacje lub wnioski o przewalutowanie,
• informacje o warunkach umowy i ryzyku walutowym.

Te dokumenty często pokazują, że bank nie informował w sposób rzetelny o ryzykach lub że nie dochodziło do rzeczywistych negocjacji, co potwierdza orzecznictwo TSUE (C-80/21) i Sądu Najwyższego.

5. Zaświadczenie o całkowitej spłacie kredytu

Jeżeli kredyt został już w pełni spłacony, ten dokument potwierdza, że umowa została wykonana, ale nadal może być uznana za nieważną. Sądy wielokrotnie wskazywały, że nieważność działa wstecz (ex tunc) – czyli od momentu zawarcia umowy, nie od chwili złożenia pozwu. Potwierdził to m.in. wyrok TSUE C-396/24 (2024 r.), który jasno wskazał, że spłata kredytu nie pozbawia prawa do dochodzenia roszczeń.

6. Tabele kursów walut i materiały marketingowe banku

Choć nie są to dokumenty obowiązkowe, mają często znaczenie pomocnicze. Tabele kursów pokazują, że bank ustalał kursy CHF jednostronnie, a materiały promocyjne dowodzą, że kredyty były reklamowane jako „bezpieczne” i „stabilne” – co stoi w sprzeczności z faktycznym ryzykiem walutowym.

Dowody, które mogą przesądzić o wyniku sprawy frankowej

W sprawach dotyczących kredytów frankowych nie wystarczy sama umowa kredytowa. Choć to ona jest punktem wyjścia, o nieważności umowy kredytu często decydują dowody, które pokazują okoliczności jej zawarcia, sposób informowania klienta o ryzyku oraz praktyki stosowane przez bank. To właśnie te elementy pozwalają sądowi ocenić, czy doszło do naruszenia praw konsumenta i czy bank wprowadził kredytobiorcę w błąd co do faktycznych skutków zadłużenia we frankach szwajcarskich.

Zeznania kredytobiorcy – Twoja historia ma znaczenie

Najważniejszym dowodem osobowym w procesie jest zazwyczaj sam kredytobiorca. Sąd szczegółowo bada:

• czy klient rozumiał, na czym polega ryzyko walutowe,
• czy bank wyjaśnił mechanizm ustalania kursów CHF,
• czy kredytobiorca miał realny wpływ na warunki umowy.

W praktyce większość kredytobiorców zeznaje, że nie mieli możliwości negocjowania zapisów umowy, a ryzyko walutowe przedstawiano im jako „czysto teoretyczne”. Takie oświadczenia – poparte innymi dowodami – często wystarczają, aby sąd uznał, że umowa frankowa była zawarta z naruszeniem równowagi stron, co prowadzi do unieważnienia kredytu frankowego.

Zeznania pracowników banku

W wielu procesach sąd dopuszcza przesłuchanie byłych lub obecnych pracowników banku – doradców, kierowników oddziałów, ekspertów kredytowych. Ich zeznania często potwierdzają, że:

• kredyty frankowe sprzedawano według sztywnego wzorca umowy,
• klienci nie otrzymywali rzetelnych informacji o ryzyku,
• polityka sprzedażowa banku nakierowana była na zwiększenie sprzedaży, a nie na ochronę konsumenta.

W kilku głośnych wyrokach, m.in. przed Sądem Okręgowym w Warszawie (sygn. XXV C 2822/21), sąd wskazał, że zeznania pracowników banku potwierdziły brak indywidualnych negocjacji i wprowadzenie klientów w błąd co do stabilności CHF.

Korespondencja z bankiem – e-maile, pisma, odpowiedzi

Każda forma kontaktu z bankiem może mieć wartość dowodową:

• wiadomości e-mail z pytaniami o warunki kredytu,
• pisma banku dotyczące zmian kursu, oprocentowania lub aneksów,
• propozycje ugód frankowych lub przewalutowania kredytu.

Te materiały mogą wykazać, że bank nie informował o ryzyku kursowym lub wprowadzał w błąd, zapewniając o „stabilności franka”. Jeżeli bank odmówił przekazania kopii dokumentacji, warto powołać się na art. 73 ustawy Prawo bankowe, który nakłada na niego obowiązek udostępnienia klientowi pełnych danych dotyczących kredytu.

Dowody finansowe i techniczne – potwierdzenia wpłat, tabele kursów, zaświadczenia

Do tej grupy należą dokumenty, które pokazują, jak bank faktycznie naliczał raty i przeliczał CHF na złotówki:

• potwierdzenia przelewów rat kredytu,
• tabele kursów publikowane przez bank,
• zaświadczenia o saldzie zadłużenia i historii spłat.

Ich analiza pozwala biegłemu sądowemu lub kancelarii ustalić, że kursy stosowane przez bank nie odzwierciedlały rzeczywistego kursu rynkowego, co czyniło kredyt droższym, niż przewidywano. W wyroku TSUE C-260/18 (Dziubak) Trybunał uznał, że takie jednostronne ustalanie kursów przez bank stanowi klauzulę niedozwoloną.

Dowody na brak negocjacji umowy frankowej

Jednym z najczęściej stosowanych argumentów w pozwach jest brak indywidualnego uzgodnienia zapisów umowy. Dowodem może być:

• identyczna treść umowy jak w innych przypadkach w danym banku,
• wiadomości potwierdzające, że klient nie miał wpływu na warunki umowy,
• instrukcje wewnętrzne banku dotyczące standardowych wzorców kredytów CHF.

Sądy coraz częściej uznają, że taka praktyka pozbawia konsumenta możliwości świadomego podjęcia decyzji, a więc stanowi naruszenie art. 385¹ Kodeksu cywilnego i Dyrektywy 93/13/UE.

Dowody pomocnicze – reklamy, ulotki, nagrania rozmów

Często pomijane, ale bardzo skuteczne dowody. Materiały promocyjne banku mogą pokazać, że kredyty frankowe reklamowano jako „bezpieczne” i „stabilne finansowo”, co w rzeczywistości było sprzeczne z faktycznym ryzykiem. Jeśli klient dysponuje nagraniem rozmowy z doradcą lub kopią oferty, w której pominięto informację o ryzyku walutowym, może to być dowód przesądzający o abuzywności umowy.

Dokumenty pomocnicze, które wzmacniają pozycję kredytobiorcy

Choć w centrum każdej sprawy frankowej stoją umowa kredytu CHF, zaświadczenia bankowe i historia spłat, to właśnie dokumenty pomocnicze często przechylają szalę na korzyść kredytobiorcy. Pokazują bowiem szerszy kontekst – jak bank komunikował ofertę, jakie informacje przekazywał klientom oraz czy działał w sposób przejrzysty i zgodny z zasadami rzetelności. W wielu procesach to właśnie te „drugorzędne” dowody stają się najbardziej przekonujące dla sądu.

Reklamy, ulotki i materiały marketingowe banku

Banki przez lata promowały kredyty frankowe jako „bezpieczne”, „stabilne” i „tańsze od złotowych”, rzadko wspominając o ryzyku walutowym. Takie materiały – ulotki, wydruki ofert, nagrania reklam, a nawet zrzuty ekranów z ówczesnych stron internetowych – mogą potwierdzić, że kredytobiorca był wprowadzany w błąd co do charakteru produktu.

W wielu wyrokach sądy uznawały takie dowody za istotne dla oceny, czy klient podjął decyzję w sposób świadomy i poinformowany. Przykładowo, w orzeczeniu Sądu Okręgowego w Warszawie z 2023 r. (sygn. XXV C 1159/22) wskazano, że reklamy banku obiecywały „stabilność kursu CHF”, co w rzeczywistości nie miało pokrycia w faktach – a więc stanowiło naruszenie obowiązku informacyjnego wobec konsumenta.

Tabele kursów walut i regulaminy wewnętrzne banku

Te dokumenty mają kluczowe znaczenie, gdy sąd bada, czy bank jednostronnie ustalał kursy walut. Tabele kursów publikowane przez bank pokazują, że wysokość rat mogła się zmieniać niezależnie od rynku, a wyłącznie decyzją instytucji finansowej.

W wyroku TSUE C-260/18 (Dziubak) Trybunał jasno wskazał, że brak obiektywnych zasad ustalania kursu to cecha klauzuli abuzywnej (komunikat TSUE nr 129/19). Dlatego kancelarie frankowe często załączają do pozwu tabele kursów z okresu spłaty kredytu, by wykazać, że bank dowolnie manipulował przelicznikiem CHF, zwiększając zysk kosztem klienta.

Dokumenty potwierdzające brak negocjacji

Banki często bronią się, twierdząc, że kredytobiorca „świadomie zaakceptował ryzyko” lub „negocjował warunki umowy”. Tymczasem dowody – takie jak standardowe wzory umów, formularze bez możliwości modyfikacji, czy korespondencja e-mail z doradcą, w której klient otrzymuje gotowy szablon bez opcji zmian – pokazują, że żadnych negocjacji nie było.

Zgodnie z art. 385¹ § 3 Kodeksu cywilnego, postanowienia nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem nie wiążą go, jeśli są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Dowody potwierdzające brak negocjacji są więc bezpośrednim argumentem na rzecz unieważnienia umowy frankowej.

Wewnętrzne instrukcje i polityki sprzedażowe banków

Niektóre kancelarie frankowe pozyskują (lub powołują się na publicznie znane) wewnętrzne instrukcje sprzedażowe banków, które jasno pokazują, że pracownicy mieli sprzedawać kredyty CHF masowo – bez pełnego informowania klientów o ryzyku. Takie dokumenty, nawet jeśli nie pochodzą bezpośrednio od kredytobiorcy, mogą być wskazane jako dowód pomocniczy, pokazujący, że praktyka banku była systemowa, a nie jednostkowa.

Wydruki z rejestru klauzul niedozwolonych UOKiK

UOKiK prowadzi rejestr klauzul abuzywnych, w którym znajdują się zapisy identyczne lub bardzo podobne do tych stosowanych przez banki w umowach frankowych. Jeśli Twoja umowa zawiera podobne sformułowania – np. „Bank ustala kurs waluty według tabeli obowiązującej w dniu spłaty”, – można wskazać numer wpisu z rejestru UOKiK jako dowód na abuzywność postanowień.

Sądy regularnie korzystają z tego źródła przy ocenie umów kredytowych, co wzmacnia pozycję kredytobiorcy w sporze.

Dowody z mediów i raportów instytucji publicznych

Raporty KNF, NBP czy komunikaty Rzecznika Finansowego mogą stanowić wsparcie dla argumentacji, że banki miały świadomość ryzyka, ale nie przekazywały tej wiedzy konsumentom. Przykładowo, w raportach KNF z lat 2005–2008 wskazywano na rosnące ryzyko kursowe kredytów CHF, mimo to banki dalej oferowały je bez pełnego wyjaśnienia skutków finansowych. Takie dokumenty mogą być dowodem pośrednim potwierdzającym nierzetelność banku.

Potwierdzenia przelewów i pisemne komunikaty o zmianach warunków kredytu

To drobiazgi, które często okazują się kluczowe. Regularne przesyłanie przez bank zawiadomień o zmianie oprocentowania lub kursu CHF – bez wyjaśnienia mechanizmu – jest kolejnym dowodem, że klient nie miał realnej kontroli nad swoim zobowiązaniem. Zachowanie kopii takich dokumentów (lub uzyskanie ich kopii z banku) wzmacnia dowód na brak transparentności umowy kredytowej i pomaga biegłemu ustalić nieprawidłowości w sposobie rozliczania rat.

Jak przygotować się do procesu – krok po kroku

Dobrze przygotowana dokumentacja to połowa sukcesu w sprawie o unieważnienie umowy frankowej. Jednak równie ważne jest, by wiedzieć, jak uporządkować dowody, czego żądać od banku i jakie kroki podjąć przed złożeniem pozwu. Poniżej znajdziesz praktyczny plan działania, który pomoże Ci przygotować się do procesu krok po kroku – tak, abyś mógł skutecznie dochodzić swoich praw i uniknąć błędów proceduralnych.

Zgromadź wszystkie dokumenty dotyczące kredytu

Podstawą każdej sprawy frankowej jest pełny zestaw dokumentów, w tym:

• umowa kredytu frankowego wraz z aneksami,
• harmonogramy spłat,
• historia przelewów (lub potwierdzenia rat),
• zaświadczenie o wysokości wypłaconego kredytu i aktualnym saldzie,
• korespondencja z bankiem – w tym oferty ugód, reklamacje, zmiany oprocentowania, pisma o przewalutowaniu.

Jeśli brakuje Ci któregokolwiek z tych dokumentów, złóż pisemny wniosek do banku. Zgodnie z art. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowego, bank ma obowiązek udostępnić klientowi informacje dotyczące historii rachunku i spłaty kredytu w ciągu 30 dni.

Zamów zaświadczenie o całkowitej spłacie kredytu lub saldzie zadłużenia

To dokumenty, które potwierdzają, ile faktycznie wpłaciłeś do banku i jaka część z tego stanowi nadpłatę wynikającą z klauzul abuzywnych. Zaświadczenie o saldzie zadłużenia lub całkowitej spłacie jest niezbędne, by kancelaria mogła obliczyć dokładną wartość roszczenia w pozwie. Uwaga – bank może pobierać opłatę za wydanie takiego dokumentu (zazwyczaj od 50 do 200 zł), ale jest to koszt, który warto ponieść, bo ma duże znaczenie dowodowe.

Zabezpiecz korespondencję i komunikację z bankiem

Zachowaj wszystkie pisma, wiadomości e-mail i dokumenty, które potwierdzają Twoje kontakty z bankiem:

• zapytania o warunki kredytu,
• pisma dotyczące zmiany oprocentowania,
• propozycje ugód lub przewalutowania.

Każda taka wiadomość może wykazać, że bank nie informował Cię w sposób rzetelny o ryzyku walutowym lub przedstawiał niepełne informacje.

Ustal, czy kredyt został spłacony i w jakiej kwocie

Jeśli Twój kredyt został już w pełni spłacony, to nie wyklucza możliwości unieważnienia umowy. Wyrok TSUE C-396/24 (2024 r.) potwierdził, że nieważność działa wstecz (ex tunc), więc kredytobiorca ma prawo żądać zwrotu nadpłaconych środków nawet po spłacie kredytu. Dlatego także osoby, które „zamknęły” kredyt kilka lat temu, mogą wciąż dochodzić swoich roszczeń.

Skorzystaj z bezpłatnej analizy prawnej umowy

Zanim złożysz pozew przeciwko bankowi, warto zlecić analizę swojej umowy prawnikowi lub kancelarii specjalizującej się w kredytach frankowych. Podczas takiej analizy dowiesz się:

• czy Twoja umowa zawiera klauzule abuzywne,
• jakie roszczenia możesz zgłosić,
• jaka jest przewidywana wartość nadpłaty,
• czy bardziej opłacalne będzie unieważnienie umowy, czy ugoda.

Instytut Odszkodowań prowadzi bezpłatne analizy umów kredytów frankowych, które pomagają kredytobiorcom zrozumieć ich realne możliwości prawne i finansowe.

Przygotuj się do złożenia pozwu

Po analizie prawnej kancelaria pomoże Ci sporządzić pozew i wybrać odpowiedni sąd. Warto pamiętać, że:

• pozew można złożyć w sądzie właściwym dla miejsca zamieszkania kredytobiorcy (zgodnie z orzecznictwem TSUE z 2022 r.),
• sąd może zażądać oryginałów dokumentów lub ich potwierdzonych kopii,
• czas trwania postępowania zależy od kompletności dokumentacji i obciążenia sądu (średnio 12–24 miesiące).

Zgłoś świadków i przygotuj się do przesłuchania

Zastanów się, kto może potwierdzić, że nie byłeś świadomy ryzyka walutowego lub że warunki umowy nie były negocjowane. Najczęściej wystarczą:

• Twoje własne zeznania,
• współkredytobiorca (np. małżonek),
• w niektórych przypadkach – dawny doradca bankowy (jeśli został wezwany przez sąd).

Nie podpisuj niczego w pośpiechu

Banki często proponują ugody tuż przed rozprawą. Nie podpisuj ich bez konsultacji – mogą zawierać zapisy o zrzeczeniu się roszczeń lub rezygnacji z możliwości unieważnienia umowy frankowej. Pamiętaj: po podpisaniu ugody nie będziesz mógł już wnieść pozwu.

Najczęstsze błędy popełniane przez frankowiczów przy gromadzeniu dowodów

Wiele spraw frankowych, które mogłyby zakończyć się sukcesem, przeciąga się lub przegrywa nie z powodu braku racji po stronie kredytobiorcy, ale przez braki lub błędy w dokumentacji. Niewłaściwe przygotowanie dowodów potrafi osłabić nawet najlepszą argumentację. Poniżej znajdziesz najczęstsze pomyłki, których warto unikać, by nie utrudnić swojej drogi do unieważnienia umowy kredytu frankowego.

Brak pełnej umowy kredytowej i aneksów

To błąd podstawowy, ale niestety bardzo częsty. Wielu kredytobiorców zachowało tylko część umowy – bez załączników, regulaminu banku lub aneksów dotyczących zmian oprocentowania. Tymczasem każdy z tych elementów może zawierać klauzule abuzywne lub zapisy, które sąd musi przeanalizować. Bez kompletu dokumentów sąd nie jest w stanie w pełni ocenić, jak kształtowały się prawa i obowiązki stron, co może utrudnić stwierdzenie nieważności umowy kredytu.

Rozwiązanie: złóż do banku wniosek o wydanie pełnej dokumentacji umowy kredytu CHF, powołując się na art. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowego.

Poleganie wyłącznie na wydrukach elektronicznych

Niektóre osoby przedstawiają w sądzie tylko zrzuty ekranu lub niepodpisane skany umowy. Choć mogą one pomóc na etapie analizy, to sąd wymaga potwierdzenia autentyczności dokumentów – najlepiej w formie kopii poświadczonych przez bank lub kancelarię prawną.

Rozwiązanie: zawsze żądaj, by bank wydał dokumenty w formie papierowej z podpisem i pieczątką, lub przygotuj notarialne poświadczenie kopii.

Pomijanie zaświadczenia o wysokości spłaconych rat

Bez tego dokumentu nie da się dokładnie obliczyć wartości roszczenia. Wiele osób zakłada, że wystarczy historia przelewów, jednak tylko zaświadczenie o wysokości wpłat i saldzie kredytu potwierdza oficjalnie, ile środków trafiło do banku.

Rozwiązanie: złóż do banku wniosek o zaświadczenie o całkowitej spłacie lub saldzie zadłużenia – to dowód niezbędny do obliczenia nadpłaty.

Brak dowodów na sposób przedstawienia oferty

Sąd nie bada tylko dokumentów, ale i kontekstu – jak bank informował o ryzyku walutowym, czy tłumaczył, że kurs CHF może wzrosnąć nawet o kilkadziesiąt procent. Wielu kredytobiorców nie gromadziło żadnych materiałów z momentu zawierania umowy (np. ofert, e-maili z doradcą, ulotek reklamowych).

Rozwiązanie: postaraj się odzyskać takie materiały z archiwum, maila, a nawet z internetu – zrzuty reklam bankowych z okresu zawarcia kredytu często stanowią mocny dowód w sprawach frankowych.

Nieuwzględnianie dokumentów potwierdzających brak negocjacji

Banki często w toku procesu twierdzą, że kredytobiorca „świadomie zaakceptował ryzyko walutowe”. Brak dowodów (np. korespondencji z doradcą lub wzoru umowy bez opcji zmian) może utrudnić obalenie tej tezy.

Rozwiązanie: zachowaj każdy dokument potwierdzający, że warunki kredytu były narzucone jednostronnie przez bank, bez możliwości negocjacji – sądy zwracają na to szczególną uwagę.

Brak uporządkowania dokumentów i nieczytelne kopie

Wielu frankowiczów dostarcza sądowi dokumenty w przypadkowej kolejności, bez opisów, a niektóre kopie są nieczytelne. To utrudnia pracę biegłemu i może wydłużyć postępowanie.

Rozwiązanie: przygotuj segregator z chronologicznym zestawieniem: umowa, aneksy, zaświadczenia, pisma banku, historia spłat, reklamy. Oznacz każdą stronę numerem i opisem.

Niedokumentowanie rozmów i ustaleń z bankiem

Po rozpoczęciu sporu z bankiem wielu kredytobiorców prowadzi rozmowy telefoniczne, ale nie potwierdza ich pisemnie. W efekcie brakuje dowodu, że bank np. odmówił wydania dokumentów lub zaproponował niekorzystną ugodę.

Rozwiązanie: każdą rozmowę z bankiem potwierdzaj e-mailem lub pismem – to prosty sposób, by zachować ślad kontaktu.

Zbyt późne skorzystanie z pomocy prawnika

Niektórzy frankowicze próbują samodzielnie przygotować pozew, co często kończy się brakami formalnymi lub błędami w wyliczeniach.

Rozwiązanie: już na etapie kompletowania dokumentów skonsultuj się z doświadczoną kancelarią frankową, która pomoże ocenić, które dowody są kluczowe, a które można uzupełnić później.

Gubienie dokumentów po spłacie kredytu

Po zakończeniu spłaty kredytu część osób wyrzuca umowy i pisma bankowe, uznając je za niepotrzebne. Tymczasem właśnie te dokumenty mogą stanowić podstawę do dochodzenia zwrotu nadpłat.

Rozwiązanie: przechowuj wszystkie dokumenty kredytowe przez minimum 10 lat po spłacie – zgodnie z okresem przedawnienia roszczeń cywilnych.

Brak świadomości, że można żądać dokumentów od banku

Niektórzy kredytobiorcy uważają, że skoro dokumenty „zaginęły”, nic nie da się zrobić. To błąd – bank ma obowiązek udostępnić pełną historię kredytu na wniosek klienta.

Rozwiązanie: złóż w banku wniosek o wydanie kopii umowy, historii spłat, tabel kursowych i korespondencji, a jeśli bank zwleka – poproś kancelarię o wezwanie do ich wydania w trybie dowodowym.

Dobra dokumentacja to podstawa wygranej sprawy frankowej

W sporach o umowy kredytu frankowego nie decyduje emocjonalny argument, lecz twarde, dobrze przygotowane dowody. To one pozwalają sądowi stwierdzić, że bank naruszył Twoje prawa jako konsumenta, nie informując Cię rzetelnie o ryzyku walutowym lub stosując klauzule abuzywne, które czyniły umowę nieważną od samego początku.

Dla sądu liczy się przede wszystkim rzetelność i kompletność materiału dowodowego. To znaczy:

• pełna umowa z aneksami i regulaminem,
• zaświadczenie o wysokości spłat i saldzie kredytu,
• korespondencja z bankiem i dokumenty pokazujące brak negocjacji,
• tabele kursów walut oraz dowody na brak przejrzystości warunków.

Każdy z tych elementów buduje wiarygodność Twojej sprawy i może przesądzić o unieważnieniu umowy frankowej, co oznacza zwrot wszystkich wpłat i wykreślenie hipoteki.

Warto też pamiętać, że banki nie zawsze przekazują pełną dokumentację dobrowolnie, dlatego przygotowanie do procesu powinno obejmować także wniosek o wydanie dokumentów, porządkowanie kopii i konsultację z prawnikiem.

Dobrze skompletowane dowody to nie tylko wymóg formalny – to Twoja przewaga w sądzie. Każdy dokument, każda tabela i każda wiadomość może być tym jednym elementem, który przekona sędziego, że Twoja umowa kredytu CHF była nieuczciwa.

FAQ

Jakie dokumenty są absolutną podstawą pozwu?

• Umowa kredytu frankowego z aneksami i regulaminem,
• Historia spłaty i harmonogramy rat,
• Zaświadczenie o wysokości wypłaconego kredytu i aktualnym saldzie,
• Korespondencja z bankiem (pisma, e-maile, propozycje ugód, odpowiedzi na reklamacje).
  To z nich sąd ocenia, czy w umowie kredytu CHF były klauzule abuzywne i czy doszło do naruszenia praw konsumenta.

Nie mam kompletu papierów. Czy bank musi mi je wydać?

Tak. Złóż w banku wniosek o kopie: umowy, aneksów, historii spłat, tabel kursowych i korespondencji. Bank ma obowiązek udostępnić te informacje klientowi (zwykle w terminie 30 dni).

Co – poza umową – naprawdę „przesądza” o wyniku sprawy?

• Zeznania kredytobiorcy (jak przedstawiono ryzyko walutowe, czy były negocjacje),
• Zeznania pracowników banku (praktyka sprzedażowa, wzorcowe umowy),
• Tabele kursów banku (czy kurs ustalano jednostronnie),
• Materiały marketingowe (ulotki, oferty, screeny reklam),
• Dowody na brak negocjacji (szablony umów, korespondencja „bez możliwości zmian”).

Mam spłacony kredyt. Czy nadal mogę dochodzić roszczeń?

Tak. Spłata kredytu nie zamyka drogi do dochodzenia nieważności umowy i rozliczeń. Ważne jest udokumentowanie ile wpłaciłeś (historia i zaświadczenia) oraz treść umowy frankowej.

Jakie są najczęstsze błędy przy gromadzeniu dowodów?

• Niepełna umowa kredytowa (brak aneksów/załączników),
• Tylko zrzuty ekranu zamiast poświadczonych kopii,
• Brak zaświadczeń o spłatach/saldzie,
• Brak dowodów na sposób przedstawienia oferty i ryzyka,
• Chaos w dokumentach (brak chronologii, nieczytelne kopie),
• Brak pisemnych potwierdzeń ustaleń z bankiem,
• Zbyt późna konsultacja z profesjonalną kancelarią frankową.

Co powinienem zebrać, jeśli bank proponował ugody frankowe?

• Całą korespondencję i kalkulacje banku,
• Warunki oprocentowania (przejście na WIBOR, marża),
• Zapisy o zrzeczeniu się roszczeń (jeśli były),
• Porównanie „ugoda vs. unieważnienie umowy” (wyliczenia).
  To przyda się zarówno do oceny ugody, jak i jako dowód w sprawie.

Czy reklamy i ulotki banku mają znaczenie?

Tak. Mogą potwierdzać, że produkt przedstawiano jako „stabilny/bezpieczny” bez rzetelnego wskazania ryzyka walutowego. To częsty i skuteczny dowód pomocniczy.

Jak uporządkować dokumenty dla sądu?

Przygotuj segregator z chronologicznym spisem: Umowa + aneksy, 2) Harmonogramy i historia spłat, 3) Zaświadczenia, 4) Korespondencja, 5) Tabele kursów, 6) Materiały marketingowe.

Oznacz strony i dodaj krótkie opisy – to przyspiesza pracę sądu/biegłego.

Czy wystarczą skany?

Na analizę – tak, ale w sądzie najbezpieczniej mieć poświadczone kopie (przez bank/notariusza) albo oryginały. To podnosi wiarygodność materiału dowodowego.

Od czego zacząć, jeśli chcę złożyć pozew przeciwko bankowi?

• Zamów w banku zaświadczenia (saldo, wypłaty, spłaty),
• Zbierz i uporządkuj całą dokumentację,
• Zleć analizę umowy i wyliczenie roszczeń,
• Ustal listę świadków (Ty, współkredytobiorca; ewentualnie pracownik banku – gdy wezwie go sąd).